مشکل از قافیه است!

مشکل از سبک عراقی و خراسانی نیست

همه با قافیه ی “عشق” مصیبت دارند…

منم آن شاعر...

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد

غزل و عاطــــفه و روح هنـــــرمندش را....

تو چرا؟

دیگران را اگر از ما خبری نیست،چه باک؟

نازنــینا تو چرا بی خــبر از ما شــده ای؟؟

خدا کند که...

خدا کند که ...! نه نفرین نمی کنم نکند
به آنکه عاشق او بوده ام زیان برسد...

باید امشب بروم!

باید امشب بروم بر سر یک بام بلند
شهر را از خطر چشم تو آگاه کنم!

قلدر محل هم....

دیدم به درب مجلســــــتان قُلدر محل

کفشان نوکــــران تو را جفت می کند....

اجاره می خواهم....

اگر که گوشه کنار دل شما جا هست

فقط کمی زدلت را اجاره می خواهم...

بهر/بحر!

من بهر تو

تو بحر من....

عینک های بی مصرف!

هیچ عینکی

تو را نزدیک نمی کند...

سبک مینیاتوری!

لشکرکشی با یک نفر؟ من با تو؟ منصف باش
محدوده‌ی چشمان تو یک امپراتوری‌ست

یک عمر جان کندند نقاشان که فهمیدند
چشمان تو تعریف سبک مینیاتوری‌ست ...