بدیدم و مشتاق تر شدم....

انصافا فقط این غزل (از حضرت سعدی) میتونه

حس و حال من 

بعد از دیدار طولانی ام 

با سردار عدالتخواهِ عزیزم 

توصیف کنه...

از در درآمدی و من از خود به درشدم		گویی کز این جهان به جهان دگر شدم
گوشم به راه تا که خبر می‌دهد ز دوست		صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدم
چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب		مهرم به جان رسید و به عیوق برشدم
گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق		ساکن شود بدیدم و مشتاق تر شدم
دستم نداد قوت رفتن به پیش دوست		چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم
تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم		از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم
من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت		کاول نظر به دیدن او دیده ور شدم

او را خود التفات نبودی به صید من

من خویشتن اسیر کمند نظر شدم